Το χρέος στο φαινόμενο Πανιώνιος!

Το σημαντικό είναι να μιλάς για ένα κλαμπ όχι όταν αυτό κάνει νίκες, όταν έχει ποδοσφαιρικές επιτυχίες, όταν δημιουργεί καλή αίσθηση στον φίλαθλο. Το σημαντικό είναι να μιλάς για αυτό όλες τις υπόλοιπες στιγμές. Να σε ωθεί το ίδιο το κλαμπ να το κάνεις. Ο Πανιώνιος, διαχρονικά, αυτό το έχει καταφέρει και ας μην είχε τα εφόδια των υπολοίπων στην πορεία των χρόνων. Οικονομικά, αλλά και σε όλα τα άλλα επίπεδα. Το πιάσατε το υπονοούμενο...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Για τον Πανιώνιο, λοιπόν, ήταν πολύ εύκολο για παράδειγμα να μιλάς πέρυσι. Τις ημέρες που η διαδρομή του ήταν τέτοια, που όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα τον είχε βάλει στην κουβέντα της. Το θέμα είναι να μπορείς να μιλάς για τον Πανιώνιο τώρα, επίσης για παράδειγμα, που αποκλείστηκε από την Μακάμπι. Και μπορείς, διότι ο ίδιος ο σύλλογος δίνει αυτή τη δυνατότητα.

Πώς; Νιώθεις ότι ο Πανιώνιος, μια ομάδα που στη διαδρομή της δεν είχε πολλά να ξοδέψει, μια ομάδα που δεν βρήκε "εύκολες" νίκες, μια ομάδα που δεν της χαρίστηκαν ούτε στιγμές ούτε τίποτε άλλο, είναι παντού. Ηταν παντού σε όλα τα πρωταθλήματα που ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν. Είναι και σε αυτό. Είναι παντού, γιατί λίγο πολύ σε όλες τις ομάδες με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν λόγους να τον μνημονεύουν. Για κάποιον ποδοσφαιριστή που πήραν από εκεί έτοιμο πια. Για κάποιον άλλον που έδωσαν εκεί κι εκείνος έκανε όσα δεν έκανε στη δική τους ομάδα. Για κάποιον άλλον που ζήλεψαν. Ή που θαύμασαν για το γεγονός ότι ξεκίνησε από τη Νέα Σμύρνη κι έφτασε μέχρι εκεί που ίσως κανένας δικός τους δεν έχει φτάσει.

Ο Πανιώνιος είναι φαινόμενο. Διότι θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα ολόκληρο πρωτάθλημα μόνο με "δικούς του" παίκτες. Οχι απαραίτητα παίκτες που εκείνος δημιούργησε, αλλά παίκτες που σε αυτόν ανεξαρτήτως διοίκησης, προπονητή ή συνθηκών, βρήκαν την πραγματική σημασία του ποδοσφαίρου. Και αφού την βρήκαν, κατάφεραν και να την αξιοποιήσουν.

Αν μάλιστα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα τέτοιο πρωτάθλημα, μόνο με ποδοσφαιριστές που είτε στην αρχή τους, είτε στο τέλος τους, είτε όταν έπρεπε να δώσουν μια ώθηση στην καριέρα τους, φόρεσαν τη φανέλα του Πανιωνίου, πιθανότατα αυτό το πρωτάθλημα θα ήταν καλύτερο από το σημερινό. Πολύ καλύτερο. Οχι γιατί μόνο Πανιώνιος φτιάχνει παίκτες. Θα ήταν αφελές αυτό να το πιστέψει κάποιος, δεν θα έκανε καλό ούτε στο ίδιο το κλαμπ να έχει αυτή την ευθύνη. Θα ήταν καλύτερο γιατί θα ήταν ένα πρωτάθλημα καμωμένο με τη φιλοσοφία του Πανιωνίου. Με τον προσανατολισμό του, που είναι ξεκάθαρα ποδοσφαιρικός.

Ο Πανιώνιος δεν "παράγει" τίτλους, αν και έχει κατακτήσει τέτοιους. Δεν "παράγει" ευρωπαϊκές στιγμές, αν και έχει πολλές και καλές τέτοιες. Ούτε "παράγει" προέδρους των ρεκόρ και των επιτυχιών. Παράγει, όμως, χωρίς εισαγωγικά πια, ποδόσφαιρο. Συνολικά, για το άθλημα στη χώρα μας, αυτό είναι πιο πολύτιμο από όλα τα άλλα των υπολοίπων, οι οποίοι πολλές φορές - ο καθένας με το δικό του τρόπο - προκειμένου για τη δική τους ευημερία ξεχνούν το άθλημα.

Γιατί τώρα όλα αυτά για τον Πανιώνιο; Η πρώτη απάντηση θα έπρεπε να είναι "έτσι". Διότι πρέπει κι εκείνος να παίρνει το μερίδιο που του αναλογεί και που πάντα είναι μικρότερο από αυτό που του αξίζει. Αλλά σημασία έχει η δεύτερη απάντηση. Η οποία λέει ότι στο πρόσωπο του Πανιωνίου "καθρεφτίζεται" η ανάγκη του ελληνικού ποδοσφαίρου να φροντίζει όλες τις ομάδες του. Οχι μόνο τέσσερις. Διότι με τον Πανιώνιο και άλλες τέτοιες δυνάμεις, είτε παραδοσιακές, είτε νέες, είτε φιλόδοξες, είτε απλά έμπειρες από το παρελθόν που "κουβαλούν", μπορεί να βρει διεξόδους που τώρα ούτε καν σκέφτονται όσοι το "αφεντεύουν".

Πρέπει αυτές οι ομάδες να ανασάνουν, να τους δώσουν τη δυνατότητα να το κάνουν. Γιατί ανασαίνοντας αυτές οι δύο ομάδες, δίνουν αναπνοή στο ίδιο το ελληνικό πρωτάθλημα και τελικά ποδόσφαιρο. Ας γίνει, προτού να είναι - ακόμη - πιο αργά. Ας προσθέσει, λοιπόν, το ελληνικό ποδόσφαιρο (όλοι ξέρουμε ποιοι δηλαδή) κι αυτούς τους συλλόγους στους "υπολογισμούς" που κάνει για την επόμενη μέρα του.